جهش تولید|صنایع مخابرات و الکترونیک و چالش‌های آن
به نام خداوند هستی‌بخش
تحویل سال نو، بهانه‌ای شد که علاوه بر تبریک سال 99، در مورد نام سال هم چند کلمه‌ای بنویسم. اسمی با مسما که اگر در پی تحقق آن همۀ آحاد ملت به پا خیزند، قطعا انقلابی عظیم در اقتصاد مملکت رخ خواهد داد. سال «جهش تولید»!
عملا جهش تولید با انقلاب در صنایع مادر، نیازسنجی در آن‌ها و پیشرفت و افزایش ظرفیت صنایع کوچک رخخواهد داد، به نحوی که اب افزایش ظرفیت صنایع کوچک هم بیشتر مردم به طور مستقیم وارد فضای تولید خواهند شد و هم مراکز سرمایه‌گذاری، آموزشی و خدماتی کشور در پی هماهنگی بیشتر با این قسمت از تولید برخواهدآمد. در این بین صنایع الکترونیک و مخابرات یکی از صنایع استراتژیک در پیشبرد اقتصاد کشورها در فضای جهان کنونی هستند، به نحوی که با افزایش کاربرد صنایع الکترونیک و هوشمند، نیاز به آن‌ها بین مردم بیشتر خواهد شد و شناسایی و تأمین این نیاز در داخل کشور می‌تواند زنجیرۀ بزرگی از صنایع دیگر رابه تلاطم درآورد. برای مثال در صنعت خودرو ECU، یک قطعه تماما الکترونیکی است که تا کنون سهم بزرگی از نیاز داخل، از خارج وارد می‌شده است اما با تحریم این قطعه (و وجود مافیای قطعات خودرو در کشور) وزارت دفاع، اقدام به تولید این قلم ضروری کرد و توانست درصد بالایی از نیاز داخل را جبران کند. اما جهش تولید در صنایع الکترونیک و مخابرات به چه مؤلفه‌هایی بستگی دراد؟
در ایران با وجود آموزش عالی مناسب در گرایش‌های مهندسی برق و کامپیوتر، معمولا در طراحی سیستم های الکترونیکی و مخابراتی مشکلی وجود ندارد و حتی از برخی کشورهای مدعی در این زمینه جلوتر هستیم اما واضح است که در زمینۀ ساخت به شدت عقب هستیم. یکی از دلایل این جاماندگی عدم تجربۀ کافی در زمینۀ ساخت و عدم سرمایه‌گذاری توسط بخش خصوصی در این بخش است. مشکل اساسی دیگر، عدم تأمین موارد اولیۀ مورد نیاز است، یکی بخاطر تحریم برخی موارد و دیگری بخاطر های‌تک بودن برخی قطعات مورد نیاز. برای مثال ساخت بردهای الکترونیکی با خطای بسیار کم فعلا در صنایع نظامی تنها صرفه اقتصادی دارد، در حالی که صنایع تجاری قطعا نیاز خواهند داشت اما بخاطر عدم وجود فناوری این بردها توانایی استفاده ازاین وسایل نیست.
اما نمی‌توان فعالیتی در این زمینه کرد؟!
مهم‌ترین مشکلی که هست عدم تأمین نیازهای خرد بخش خصوصی و صنایع مادر توسط صنایع خرد است. پس به مسئله ای که می‌رسیم این است، چگونه می‌توان این نیازها را شناخت و برای تأمین آن‌ها قدم برداشت؟!
قطعا جواب سوال بالا، مهم ترین راه‌حل از شرایط اقتصادی کنونی و گام نهایی برای خروج از اقتصاد نفتی است، یعنی توجه به صنایع خرد و طرح و برنامه‌ریزی برای تأمین نیازهای صنایع بزرگ توسط این صنایع کوچک و حیاتی
